Η σύμβαση της Γενεύης του 1949, η διακήρυξη του ΟΗΕ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί της ηνωμένης Ευρώπης καθορίζουν με σαφήνεια και τους όρους και τις έννοιες των ιστορικών πολεμικών εγκλημάτων. Οι σφαγές, οι λεηλασίες, οι εξοντώσεις, οι ξερριζωμοί, συνιστούν γενοκτονίες. Και οι γενοκτονίες είναι συνεχή και επαναλαμβανόμενα εγκλήματα επί τριακονταετία, στην ημικατεχόμενη πατρίδα μας, κατά την υπό εξέλιξη χρονική φάση της ιστορίας της Ευρώπης. Αλλά και συντονισμένο και επαναληπτικό κακούργημα κατά το δεύτερο ήμισυ, της δεύτερης από Χριστού γεννήσεως, χιλιετίας. Τα τεκμήρια είναι συγκλονιστικά και κραυγαλέα. Τα μνημονεύσαμε κι άλλες φορές:
Η απογραφή Ενετών παρουσιάζει 270.000 πληθυσμού στην Κύπρο, το 1570.
Η απογραφή των Τούρκων εμφανίζει 85.000 φορολογουμένους και 80.000 γυναικόπαιδα. Μειώθηκε, δηλαδή, κατά εκατόν και πλέον χιλιάδες ο πληθυσμός!
Η δεύτερη απογραφή των Τούρκων αποκαλύπτει ασύλληπτη εθνοκάθαρση. 60.000 πληθυσμού. Δηλαδή 42 χιλιάδες Έλληνες Ορθοδόξους και 18 χιλιάδες μουσουλμάνους, στους οποίους συγκαταλέγονταν και βίαια εξισλαμισθέντες.
Ο πίνακας είναι κατατοπιστικός. Η γενοκτονία γεγονός αναντίλεκτο. Η έρευνα Θ. Παπαδοπούλου «Social and Historical Data on Population 1570 – 1881, Nicosia 1965» είναι αδιαμφισβήτητης επιστημονικής εγκυρότητος. Τα δε σύγχρονα δεδομένα αυταπόδεικτα: Οι σφαγές της εισβολής του ΄74, οι δολοφονίες των εγκλωβισμένων στην Καρπασία, οι 200 χιλιάδες των Ελλήνων ξερριζωμένων, στοιχειοθετούν έγκλημα εθνικής κάθαρσης. Παρατεινόμενη γενοκτονία σε ευρωπαϊκό έδαφος, όπως στον Πόντο, στην Ιωνία, τη Θράκη, στην ευρύτερη Μικρασία, με θύματα Έλληνες και Αρμενίους. Και το ερώτημα εγείρεται:
Η αλήθεια και το αίμα βοούν. Οι Αρμένιοι αγωνίζονται για τη γενοκτονία από το 1915 μέχρι το 1923, αν και το έγκλημα άρχισε από το Άνιον της Αρμενίας από τον 11ο αιώνα. Οι πολιτικοί ταγοί της διχοτομημένης Λευκωσίας, οι ηγέτες του, πάλαι ποτέ, κλεινού Αθηναϊκού άστεως, γιατί δεν τιτλοφορούν τις τραγωδίες του Πόντου, της Ιωνίας, της Κωνσταντινουπόλεως από το 1942, της Κύπρου από το 1974, με κύριο τίτλο την αδιάκοπτη γενοκτονία; Στα τυποποιημένα χαμόγελα τα καταφέρνουν. Στις ζεμπεκιές διαπρέπουν. Στις εθνικές απαιτήσεις γιατί μειοδοτούν;
Με την αβυσσαλέα – και, φευ, παροιμιώδη πλέον – αφέλειά τους και την αλαζονική επανάπαυση στον εγωκεντρισμό τους, παραλείπουν τα κραυγαλέα γεγονότα που όφειλαν να εξακοντίζουν προς την συνειδησιακή ευαισθησία του κόσμου, ως μαστιγωτικά κατηγορητήρια. Τις μαζικές σφαγές, τον πολεμικό τρόμο, τους εκβιασμούς, τους διωγμούς, τους εξανδραποδισμούς, την κατοχή, τις ατιμίες. Αυτά τα στοιχεία έπρεπε ν΄ αποτελούν συνθήματα. Σημαίες ανυποχώρητων διεκδικήσεων.
Επάλξεις αγώνων για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Βάθρα επίμονων αγώνων αποκατάστασης των κατάφωρα και κατά συρροήν καταπατουμένων από την Τουρκία ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντί των καταπελτικών αντιδράσεων, ακολουθείται η τακτική με την οποία ο Αντίγονος ο Δώσων, επιχειρούσε να δικαιολογήσει τις οπισθοχωρήσεις του: «το συμφέρον βρίσκεται στην… υποχώρηση».
Τέτοιες αντιλήψεις όμως και τα δίκαια καταβαραθρώνουν και τις ελεεινολογίες επισωρεύουν. Τα δίκαια δεν εξασφαλίζονται με «αναδιπλώσεις» όπως της χούντας του ΄74 και υποχωρήσεις στο μισοσκόταδο των πολιτικών παρασκηνίων, αλλά με παρρησία στα διεθνή βήματα της δικαιοσύνης και της έντιμης πολιτικής.