Επί αδιάλειπτη εξαετία υποστηρίζουμε την, καθ΄ ημάς, υπαρξιακή αναγκαιότητα αλλαγής πλεύσεως της εξωτερικής μας πολιτικής. Απαγκίστρωσης από την εξαρτησιακή σχέση της πατρίδας μας από τον αγγλοαμερικανικό παράγοντα, που απεδείχθη εχθρικός επί μισό αιώνα, από την εποχή του Ντάλλες και του Ήντεν, της δεκαετίας του ΄50, του Μακμίλλαν και του Ζορλού (που συμφώνησαν την 31η Αυγούστου 1955 εγκατάσταση στην Κύπρο 300.000 εποίκων από την Τουρκία), του Κίσσινγκερ, του Ουΐλσων, του Ετζεβίτ, επί των οποίων εφαρμόστηκαν τα σχέδια εισβολής και άρχισε ο εποικισμός. Η δε επιχειρηματολογία μας βασιζόταν στην αλήθεια ότι το πολιτικό αγκυροβόλιο μας στα αγγλικά νερά, μόνο νέες συμφορές θα επεσώρευε. Η ιστορική λογική απέρριπτε την περαιτέρω εμμονή στον εναγκαλισμό που επιφέρει θανάσιμα πλήγματα στην κρατική μας υπόσταση από γενέσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο υγιής νους προοιωνίζεται άλλα επερχόμενα, καταιγιστικά δεινά, εναντίον του δύσμοιρου Λαού μας, τα εθνικά θεμέλια του οποίου συνταράσσονται από τον κλύδωνα των εντεινομένων συνωμοσιών της παρατεινομένης κατοχικής συμμαχίας. Και, βέβαια, δεν παραμέναμε στην άρνηση. Επιμέναμε στην εισηγητική θέση συμμαχιών με τη Γαλλία και τη Ρωσία, υπερδυνάμεων που με την Κίνα αποτελούν την φιλική προς τα δίκαιά μας, πλειοψηφία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Προς επίρρωση της εισηγητικής λογικής, αναλύσαμε τις συνθήκες από το 1916 – όπως τη συμφωνία Sikes – Pikot – και παραθέσαμε τα δεδομένα αμοιβαία συμφέροντα που ευνοούσαν τους ευρύτερους δεσμούς της Λευκωσίας με το Παρίσι και τη Μόσχα, των οποίων η πολιτικοστρατιωτική επάνοδος στην περιοχή μας και η οικονομική εμπλοκή στον πολυσήμαντο Μεσανατολικό χώρο, συνιστούσαν σφοδρές επιθυμίες και άμεσες επιδιώξεις, καλύπτοντας τις προϋποθέσεις της συμμαχίας για «την τιμή, το φόβο και το συμφέρον, κατά Θουκυδίδη.
Στη ραδιοφωνική συνομιλία μας, της 4ης Ιουλίου 2009, με τον Υπουργό Εξωτερικών επί προεδρίας Παπαδοπούλου, ο κ. Γιώργος Λιλλήκας, επιβεβαίωσε την σύμπτωση των εισηγήσεών μας με την πολιτική του τέως προέδρου της Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας ότι υπεγράφησαν μυστικές συμφωνίες Τάσου Παπαδόπουλου – Ζακ Σιράκ. Συμφωνίες στρατιωτικές, πολιτικές, οικονομικές, που συγκροτούσαν συμμαχία ασφαλείας της πατρίδας μας από εχθρικές απειλές και κατοχύρωναν το καθεστώς του πετρελαιοφόρου νοτίου πελάγους, που εποφθαλμούν και η Αγγλία, με το δόλο του σχεδίου Ανάν, και η Τουρκία με διακηρυττόμενες παρεμβατικές απειλές. Ο τ. Υπουργός τόνισε ότι επί του θέματος άρχισαν παράλληλες συνομιλίες με τη Ρωσία. Και το ερώτημα εγείρεται: Γιατί δεν έγινε ακόμα ο απεγκλωβισμός από την αγγλική εξάρτηση που επιτρέπει στον Άγγλο αρμοστή να εμφανίζεται και σαν κυβερνήτης της πατρίδας μας και στον από κλίνης τουρκολάτρη Ματ Μπράϊζα ρόλο περιοδεύοντος εκβιαστή; Γιατί η διάδοχος κυβέρνηση δεν αποτινάσσει την αγγλική φιδοφόρο αιγίδα; Γιατί παγώνει τη συμμαχία Λευκωσίας – Παρισίων που μας συνδέει με τον πανίσχυρο άξονα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Γαλλίας – Γερμανίας; Γιατί δεν προωθεί την περαιτέρω σύσφιξη ολόπλευρων σχέσεων με τη Μόσχα; Είναι αποδεκτή η άποψη ότι οι σχέσεις με τον Βλαντιμίρ Πούτν, που προγραμματίζει επίσκεψη στην Τουρκία, δεν χαρακτηρίζονται ιδιαίτερα θερμές; Γιατί;
Αυτά, κατ΄ αρχήν, υπό έννοια ανησυχητικών αποριών κοινών θνητών.