Επανερχόμεθα επί ενός θέματος που προβάλλουμε αναλυτικά από εξαετίας. Στην ανάγκη σύναψης ισχυρών πολύπλευρων συμμαχιών με μεγάλες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Ρωσία, Κίνα, που αποδεδειγμένα είναι φίλα προσκείμενες στα δίκαιά μας, ενώ συνιστούν τη φιλική πλειοψηφία στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Πλειοψηφία τριών, που εξουδετερώνει την εχθρική μειοψηφία του δικεφάλου αγγλοαμερικανικού παράγοντος.
Αυτή η ανάγκη που επίμονα υπερτονίζουμε στην αρθρογραφία μας από το 2003, φαίνεται επιτακτική τώρα, με την απρόσκοπτη ένταση του διακηρυσσόμενου κινδύνου τουρκικής πολεμικής εμπλοκής της Τουρκίας στο νότιο πέλαγος, όπου αναμένονται οι έρευνες για την κατάδειξη των σημείων του υποθαλάσσιου πλούτου της Κύπρου. Η απειλή είναι κατάδηλη. Η αρπακτική μανία της κακοποιού χώρας ωρύεται. Και ουδεμία διαφαίνεται ελπίδα αντιμετώπισης της λεηλατικής μανίας, ενώ αντίθετα, θωρείται βεβαία η υποστήριξη της τουρκικής αρπακτικότητας από την Αγγλία, που επεχείρησε πρώτη την υποκλοπή του πετρελαιοφόρου χώρου, δια του αγγλικής εμπνεύσεως και προελεύσεως σχεδίου Κόφιν Ανάν. Αποπειράθηκαν υποταγή των θαλασσών μας στην αγγλική επικυριαρχία με προέκταση των στρατιωτικών βάσεων. Δεν τα κατάφεραν λόγω της άμεσης αντίδρασης του προέδρου Παπαδόπουλου. Και τώρα εκχωρούν ληστρικές διευκολύνσεις στην Τουρκία. Αυτό, βέβαια, είναι το ένα στοιχείο της υπό εκκόλαψη επιχειρήσεως. Το άλλο είναι η διενέργεια των ερευνών από Αμερικανική Εταιρεία. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι δεδομένη η αμερικανική πρόθεση παραχώρησης της Κύπρου, σαν δώρου, στην κατοχική Τουρκία, διά της συνωμοσίας Κόφυ Ανάν, δεν θα ήταν λογικό να υποτεθεί ότι η θαλάσσια επιδρομή των νεοκουρσάρων της Τουρκίας, δεν θα συναντήσει ιδιαίτερες δυσχέρειες;
Και εδώ είναι που προκύπτει η απορία: Γιατί μηδενίστηκε η δυνατότητα εφαρμογής της συμφωνίας των προέδρων Κύπρου – Γαλλίας, που προνοούσε οικονομική και στρατιωτική συμμαχία και στις έρευνες και στην εκμετάλλευση και στην προστασία του απειλούμενου νοτίου πελάγους;
Εάν στα πλαίσια μιας Κυπρογαλλικής συμμαχίας, η Γαλλία ανελάμβανε την αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου και αγκυροβολούσε ένα πυρηνικό υποβρύχιο προστασίας των εργασιών, ενώ στον ναύσταθμο Πάφου ναυλοχούσε μοίρα του Γαλλικού ναυτικού, θα τολμούσε η Τουρκία παρέμβαση;
Θ΄ αποτολμούσε η Αγγλία παρεμβατικές σκευωρίες; Γιατί, λοιπόν, εξουδετερώθηκαν οι δυνατότητες τέτοιας συμμαχίας; (Η αναφορά δεν είναι σχήμα λόγου)…
Και κάτι άλλο: Πέραν της επιθυμίας επανόδου της Γαλλίας στην περιοχή, με αξιώσεις που απορρέουν από τις μυστικές συμβάσεις Σάϊκς – Πικώ του 1916, που τορπίλλισε η αγγλική παρασπονδία, είναι διαρκής η επιδίωξη της Ρωσίας ν΄ αποκτήσει δυνατότητες αγκυροβολίου στα νερά της Κύπρου. Τούτο, άλλωστε, επιχειρήθηκε από τον Σοβιετικό στόλο, το 1976, με την κάθοδο και του ελικοπτεροφόρου «Κίεβον» στις Κλείδες Νήσους, του Αποστόλου Ανδρέα. Αν δεν ήθελε η νέα κυβέρνηση τη σύνδεση με την… καπιταλιστική υπερδύναμη, γιατί δεν επέλεξε τη συμμαχία με την προσφιλή Ρωσία, που αποτελεί πηγή ιδεολογικών πολιτικοοικονομικών εμπνεύσεων του κυβερνώντος κόμματος της πατρίδας μας; Μια μόνιμη ναυτική παρουσία της Ρωσίας, σε συνάρτηση με την αξιοποίηση των πετρελαιοφόρων βυθών της Κύπρου, θα συνιστούσε καταλυτικό παράγοντα για τις αγγλοτουρκικές βλέψεις. Διαφωνεί η πολιτική μας, με την υποβολή ότι τέτοιες συμμαχίες θα δημιουργούσαν προοπτικές απαλλαγής από την αγγλική στρατιωτικοπολιτική υποτέλεια και την τουρκική επεκτατική στρατηγική;