Στην εξέλιξη της αρθρογραφίας και χωρίς να διεκδικούμε εύσημα προβλέψεων, επί αδιάλειπτη εξαετία επιμένουμε στην υπαρξιακή αναγκαιότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών, τόσο στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως με τον άξονα Γαλλίας – Γερμανίας, όσο και στον ευρύτερο γεωστρατηγικό πολιτικό χώρο, όπως με τη Ρωσία και την Κίνα – που με τη Γαλλία συγκροτούν τη φιλική, έναντι μας, πλειοψηφία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ – με ταυτόχρονη απαγκίστρωση από την αγγλική επιρροή, απ΄ όπου διοχετεύονται τα παρατεινόμενα δεινά, που αργά και μεθοδικά αποδυναμώνουν τη σύγχρονη ιστορική μας οντότητα και μας απειλούν με καταποντισμό στον τρικυμισμένο ωκεανό των διαμορφούμενων συγκυριών.
Είδαμε επί προεδρίας Τάσου Παπαδόπουλου ελπιδοφόρες κινήσεις, αρχικά προς τη Γαλλία. Χαιρετίσαμε με ανακούφιση τη συνάντηση με τον Ζακ Σιράκ και τη σύσφιξη των σχέσεων Λευκωσίας – Παρισίων. Και δεν αποκρύψαμε την ικανοποίησή μας για τα πρώτα θετικά αποτελέσματα συμφωνιών, όπως η άφιξη στην Κύπρο της Γαλλίδας Υπουργού Αμύνης, ο κατάπλους μοίρας του Γαλλικού πολεμικού ναυτικού στην Πάφο και η προετοιμασία μεθοδεύσεων εμπλοκής της Γαλλίας στην προστασία και αξιοποίηση του υποθαλάσσιου πλούτου του νοτίου πελάγους.
Ατυχώς, μετά την προεδρική αλλαγή, διεφάνη ανατρεπτική πολιτική στρατηγική. Και αντί της επίτασης των συνεννοήσεων με το Παρίσι και της διεύρυνσης των σχέσεων με το Βερολίνο, τη Μόσχα, τη Βιέννη και το Πεκίνο, με συγκεκριμένες επιδιώξεις που ευνοούσαν τα πολιτικά δεδομένα, εμβρόντητοι βλέπαμε άμεσες επαναπροσεγγιστικές επικοινωνίες με το αποδεδειγμένως εχθρικό στρατόπεδο και το στρατηγείο της κατοχικής συνέργειας, το «Φόρρεϊν Όφφις». Παράλληλα δε, το διαπιστώναμε πολιτική που απέβαινε συντηρητική της κατοχικής αδιαλλαξίας, με προσφορές «δώρων στον Βάαλ» και οπισθοχωρήσεις συμβιβαστικής συνδιαλλαγής, που αφ’ ενός παρείχαν υποστηρικτικά ερείσματα στον εισβολέα και στην κατοχική συμμαχία και αφ΄ ετέρου προσέδιδαν οικονομικοκοινωνικά και πολιτικά οφέλη στην καταρρέουσα εσωτερική στρατηγική του κατοχικού καθεστώτος, όπως η παροχή δημοσίων υπηρεσιών και εισοδηματικών εργοδοτικών απολαβών, κοινωνικών συντάξεων και εμπορικών κερδών, πλέον της διοχέτευσης του πακτωλού των εκατομμυρίων του «τζόγου» προς τα «καζίνο» της τουρκικής μαφίας, από τα οποία το κατοχικό ψευδοκράτος προσπορίζεται, δια της φορολογίας, τα ποσά που το συγκρατούν από την κατολίσθηση στην οικονομικοκοινωνική καταβαράθρωση.
Πολύ φοβούμεθα ότι η νέα πολιτική πρότεινε, έστω και ακούσια, τον αυχένα στον εναγκαλισμό του σφιγκτήρα πύθωνα. Και ήταν επόμενο, το τερατώδες ερπετό να περισφίξει το λαιμό μας. Τα πρώτα συμπτώματα ασφυξίας δεν θ΄ αργήσουν να διαφανούν. Είναι επαναλαμβανόμενη τακτική από τον καιρό του μισέλληνα Άντονυ Ήντεν και του Χάροτλ Μακμίλλαν, μέχρι τον Ντέϊβιντ Χάνι και τώρα την Κάρολαϊν Φλιντ και τον Ντέϊβιντ Μίλιμπαντ. Οι μηχανισμοί του αντιπάλου, αργά και μεθοδικά, τίθενται σε λειτουργία στα παρασκήνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που, αφελέστατα εγκαταλείψαμε τον εταιρικό της χώρο στον αγγλικό δόλο και στον αρνητικό παρεμβατικό ρόλο του «Στέητ Ντηπάρτμεντ». Με δική μας υπαιτιότητα, τα εταιρικά δικαιώματά μας περιθωριοποιεί η εχθρική συμμαχία. Και τούτο θ΄ αποδειχτεί εφιάλτης όσο προσεγγίζουμε στον Δεκέμβριο της κρίσης για την Τουρκία, ενώ η παραπαίουσα Αθηναϊκή πολιτική δεν παρέχει, με τις άγονες φλυαρίες της, τα συμβατικά εχέγγυα αποτελεσματικής συμπαράστασης σε αναγκαίο απελευθερωτικό αγώνα στην Κύπρο.
Και το ερώτημα προβάλλεται: Θα συνεχίσουμε την, πολλές απορίες εγείρουσαν, θανάσιμη προσκόλληση στην Αγγλία ή θα ζητήσουμε χέρια βοήθειας από τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Ρωσία; Θα εμμείνουμε στις τάσεις αυτοκτονίας ή θ΄ αντιδράσουμε για να ζήσουμε; Διότι η ακολουθούμενη μοιραία εξάρτηση εξανεμίζει τις δυνατότητες ελεύθερης ιστορικής ζωής του Κυπριακού Ελληνισμού κι εξασθενίζει τις προοπτικές επιβίωσης στην πανάρχαιη κοιτίδα καταγωγής και προέλευσης του Λαού μας.