Από το 2003 διατυπώνουμε την εκτίμηση ότι στην περιοχή μας διαφαίνεται ότι επιτελείται μια κοσμογονία πολιτικοστρατιωτική, κοινωνική, οικονομική, που θ΄ ανέτρεπε τους συσχετισμούς στις δυνάμεις, στα ενδιαφέροντα, στα συμφέροντα των μεγάλων της εποχής (άρθρα στο «Φιλελεύθερο», 21.7.2003, 5.12.2003, 13.12.2003, 25.2.2005, 19.10.2005, 25.5.2006). Αναλύαμε τις μυστικές συμφωνίες Sayks – Pikot του 1916, τις συνθήκες 1923 – 24 και τους όρους των Γαλλικών προνομίων στην περιοχή Συρίας, Λιβάνου, Κιλικίας, Αδάνων, Μοσούλης, που ανατράπηκαν, με αγγλικές παρασπονδίες, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση της Γαλλίας από τις σφαίρες επιρροής των Παρισίων και την απαιτητική επάνoδο των Άγγλων. Περαιτέρω επεσημαίναμε την απώλεια των σοβιετικών επιρροών, ιδιαίτερα λόγω των πολιτικών αναπροσαρμογών, τάσεων και αλλαγών στην Αίγυπτο, μετά τον Ναγκίπ και Νάσσερ και υπεβάλλαμε τη γνώμη ότι τόσο η Γαλλία όσο και η Ρωσία θα εκμεταλλεύονταν το αρνητικό για τις αγγλοαμερικανικές προοπτικές κλίμα, με κλιμάκωση της επανόδου τους στον υπό ανάφλεξη και ακολούθως πυρακτωμένο Ανατολικομεσογειακό χώρο. Και επιχειρηματολογούσαμε υπέρ διπλωματικής δραστηριοποίησης της Λευκωσίας, ώστε ν΄ αναπτυχθούν συμμαχίες Κύπρου – Γαλλίας, Κύπρου – Ρωσίας, ενδοχομένων που ευνοούσε η γεωστρατηγική θέση της στη Μέση Ανατολή, ως γέφυρας με τις ανατολικότερες γειτονικές χώρες. Άλλως τε, όπως τονίζαμε, παρόμοια επιδίωξη δεν θα ήταν δυσχερής, εφ΄ όσον οι θέσεις των δύο μεγάλων δυνάμεων ήταν δίκαιες, έναντι του παρατεινομένου δράματός μας, κατ΄ επανάληψη εκπεφρασμένες.
Ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος, εκινήθη στα παρασκήνια προς την εισηγούμενη κατεύθυνση, κατ΄ αρχήν προς τη Γαλλία, με θετικά αποτελέσματα. Υπήρχαν δε πληροφορίες, ότι είχαν συναφθεί προφορικές συμφωνίες άμεσα συνδεόμενες με την παντοειδή προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας και χωρίς κινδύνους για την αξιοποίηση των υποθαλάσσιων πηγών πλούτου!
Προεκτάσεις της συνάντησης Παπαδοπούλου – Σιράκ, ήταν οι διευκολύνσεις στο Γαλλικό ναυτικό και η επίσκεψη της Γαλλίδας Υπουργού Αμύνης στην Κύπρο, και αν δεν ακολουθούσε η διαδοχή στην προεδρία, να πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, όπως πιστεύουμε, με αποφασιστικές εξελίξεις σ΄ ένα υπό Γαλλική κάλυψη πετρελαιοφόρο νότιο πέλαγος της Κυπριακής Δημοκρατίας…
Αλλά με την απομάκρυνση Παπαδοπούλου φαίνεται ότι άλλαξαν και οι προτιμήσεις και τα δεδομένα. Επιλέχθηκαν ελιγμοί μη αναμενόμενοι και διαφορετικοί χειρισμοί που προκάλεσαν απροσδόκητες ανατροπές σχέσεων. Ήρθε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν και πέρασε σχεδόν απαρατήρητος, τη στιγμή που διαφαινόταν προσπάθεια προσέγγισης της βρετανικής κυβερνήσεως και παράδοξη υποτίμηση της αμεσότητας της ανάγκης σύσφιξης των σχέσεων με τη Μόσχα!
Η επί δεκαετίες διαδηλούμενη ιδεολογική προσκόλληση στη Ρωσία απεδείχθη πομφόλυγας και, περιέργως, αντί της αναμενόμενης πολιτικής σύσφιξης των Ελληνορωσικών σχέσεων, Λευκωσίας – Μόσχας, επί της νέας προεδρίας είχε προκληθεί εντύπωση για πιθανή κρυπτοβρετανική πολιτική επιλογή!
Επακολούθησε, βέβαια, καταιονισμός. Επήλθε ψυχρολουσία. Το νέο εγχείρημα της Λευκωσίας έμεινε στα κρύα του λουτρού, ενώ αποδεικνύεται η προβλεφθείσα έξαρση, τόσο του Γαλλικού όσο και του Ρωσικού ενδιαφέροντος, με επισκέψεις του Γάλλου προέδρου σε γειτονικές πρωτεύουσες, με αποκλεισμό της πρωτεύουσας της Κύπρου και τις ασκήσεις του Ρωσικού ναυτικού στο Αιγαίο, που υποβλέπει η τουρκική αρπακτικότητα. Η κάθοδος του Ρωσικού ναυτικού για πρώτη φορά με τέτοια προοπτική από το 1976, όταν διέπλευσαν τα στενά του Ελλησπόντου το ελικοπτεροφόρο «Κίεβο» και η μοίρα του στόλου που ναυλογούχε στις Κλείδες και οι διπλωματικοί σχεδιασμοί του Νικολά Σαρκοζί, είναι σημεία των καιρών και ενδεικτικά της επέκτασης των επιχειρουμένων αναπροσαρμογών στον πολιτικοστρατιωτικό και οικονομικό χάρτη. Το ερώτημα που εγείρεται είναι κατά πόσον η πολιτική της Λευκωσίας θα αποστασιοποιηθεί από τις αρπάγες του αγγλικού δόλου και τα εχθρικά ναρκοπέδια και θ΄ ακολουθηθούν κινήσεις που επιβαλλει το διαυγές εθνικό συμφέρον, προς το Παρίσι και, αν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη(!) τη Μόσχα, και, βέβαια, την Αθήνα. Ίδωμεν.