Η ναυμαχία του Ναβαρίνου, στις 20/6 Οκτωβρίου 1927, δεν έγινε για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Οφειλόταν σε μια σύμπτωση. Σ΄ ένα τυχαίο, μάλλον, βεβιασμένο γεγονός, που προκλήθηκε από την πλευρά του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, με 80 πλοία, υπό τον Ιμπραήμ και του στόλου των τριών δυνάμεων με 27 πλοία, των ναυαρχιών του Κόδρικτον της Αγγλίας, του Δεριγνύ της Γαλλίας και του Χέϋδεν της Ρωσίας. Γιατί ναι μεν οι Ευρωπαίοι ζήτησαν από τον Ιμπραήμ ν΄ αποσύρει τον στόλο του από την Πελοπόννησο, κατά την απόφαση της συνθήκης του Λονδίνου της 24 Ιουνίου (6 Ιουλίου) 1827, αλλά η ναυμαχία άρχισε όταν Τούρκοι πυροβόλησαν λέμβο με Άγγλους ναύτες. Οι Άγγλοι ανταπέδωσαν τους πυροβολισμούς, κυριάρχησε σύγχυση και πανδαιμόνιο κι έγινε του Κουτρούλη ο γάμος. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπέστη πανωλεθρία, αν και αριθμητικά υπερτερούσε. Για το αποτέλεσμα χάρηκαν οι Γάλλοι κι οι Ρώσοι, αλλά στην Αγγλία χαρακτηρίστηκε «ατυχές γεγονός» η εξουδετέρωση της τουρκικής ναυτικής δύναμης. Παρά ταύτα, οι Άγγλοι τα κατάφεραν, ως συνήθως, να εκμεταλλευτούν την έκβαση της ναυμαχίας, που δεν είχαν πρόθεση να προκαλέσουν, να επιτύχουν ευνοϊκές εντυπώσεις φιλελληνισμού μεταξύ των «αεί παίδων Ελλήνων», κατά Πλάτωνα, και να χαράξουν πολιτική προοπτικής απεριορίστου χρόνου. Πήραν μέρος στο «ατυχές γεγονός» με 12 πλοία, μια μέρα, και είχαν την απαίτηση να κυβερνούν την Ελλάδα επί ενάμισυ αιώνα, με ουσιαστική προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας! Μέχρι το 1950, οπότε υπερίσχυσε η αμερικανική επιρροή με το σχέδιο Μάρσιαλ του 1947 και εκφραστή τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Πιούριφοϊ, με βαρύνοντα λόγο στις επιλογές πρωθυπουργών και υπουργών!
Βέβαια, στην προσπάθεια παρεμβολής στα Ελληνικά πράγματα δεν ήταν αμέτοχοι οι Γάλλοι και εν μέρει οι Ιταλοί (1886), αργότερα δε και οι Ρώσοι (εμφύλιος 1945 – 49). Άλλωστε οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι όχι μόνον επέβαλαν ναυτικούς αποκλεισμούς με καταστρεπτικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, 12 Μαΐου 1854 – Κριμαϊκός πόλεμος, μέχρι το 1857, και από 26 Απριλίου 1886, αλλά πραγματοποίησαν και πολεμικές αποβάσεις στην Ελλάδα, όπως το 1854, 1915, 1916, 1917, ενώ οργάνωσαν τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια το 1831 στο Ναύπλιο.
Οι Άγγλοι, λοιπόν, επί 150 χρόνια, ήταν κυρίαρχοι στο ελληνικό πολιτικό παιγνίδι. Έπαιζαν με σημαδεμένη τράπουλα. Επέβαλλαν πρωθυπουργούς της δικής τους επιλογής. Ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Μεταχειρίζονταν την Ελλάδα σαν δικό τους προτεκτοράτο. Την ίδια τακτική εφάρμοσαν από το 1947 και οι Αμερικανοί. Η εξωτερική πολιτική του Φόρρεϊν Όφφις και του Στέητ Ντηπάρτμεντ έχει αφετηρία την ίδια επιδίωξη και τον ίδιο προορισμό. Κάνουν τον εξαποδώ κομμάτια, για να ασκούν απόλυτες πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές επιρροές, με πολιτικά πρόσωπα που συμπαθούν, επιλέγουν και επιβάλλουν, ενώ χωρίς δισταγμούς κηρύσσουν υποχθόνιο πόλεμο προς εξουδετέρωση όσων δεν μπορούν να ελέγχουν. Είναι δε τόση η εσωτερική δύναμη που αποκτούν, ώστε ακόμα κι ένας Ελευθέριος Βενιζέλος κι ένας Νικόλαος Πλαστήρας να υπολογίζουν τις αντιδράσεις των ξένων!
Και το ερώτημα που αιτιολογεί το παρόν άρθρο, εγείρεται χωρίς φόβο και πάθος, και χωρίς τούτο να εξυπονοεί οποιαδήποτε κομματική απόκλιση: Οι διασπορείς της φήμης ότι οι ξένοι δεν συμπαθούν τον άλφα ή τον βήτα υποψήφιο, τη μια ή την άλλη πολιτική παράταξη, αντιλαμβάνονται ότι με τις διαδόσεις τους δίνουν την εντύπωση ότι συνεργούν υπέρ της ξενοκρατίας; Ότι προσφέρουν δώρα στον Βάαλ;
Συνειδητοποιούν την πιθανότητα κατηγορίας ότι ενέχονται με απόπειρα επιβολής προέδρου της επιλογής των ξένων; Ότι εμμέσως, έστω, προτείνουν ανάδειξη στην προεδρία προσώπου της επιλογής των Άγγλων και των Αμερικανών; Ό,τι, με λίγα λόγια, ταυτίζονται με την άποψη ότι δεν είναι ο Λαός που πρέπει να εκλέξει πρόεδρο αλλά οι ξένοι; Οι Εγγλέζοι κι οι Αμερικάνοι; Μα, οι σημερινές κυβερνήσεις του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον δεν είναι δεδηλωμένης εχθρότητος μέχρι τώρα; Δεν είναι οι σεναριογράφοι κι οι σκηνοθέτες της παρατεινόμενης συμφοράς της πατρίδας μας;
Διερωτώμεθα περί του ποια, αρά γε, θα είναι η απολογία, εάν οι εν προκειμένω ανενδοιάστως ενδίδοντες προκληθούν με την κατηγορία της δουλοπρεπούς πολιτικής υποτέλειας ή της αυτομολίας.