Η βλακεία κατάντησε τους δρόμους μας σφαγεία. Η αδυναμία γονικού ελέγχου μετέτρεψε το νυκτερινό σκοτάδι σε άσυλο διαφθορέων. Η ανικανότητα επιφυλακής κατέστησε τους δημόσιους χώρους αλώνια λαθρεμπορικής αυθαιρεσίας. Οι ιδεολογικές εκριζώσεις απεγύμνωσαν τη νεολαία από τις ηθικές αντιστάσεις. Τα ναρκωτικά μολύνουν την ελπίδα. Το αλκοόλ μεθά την προσδοκία. Το κάπνισμα οδηγεί στα νεκροταφεία. Οι διαστροφές οργιάζουν και εκθεμελιώνουν την κοινωνία. Οι νεοφανείς μεσσίες με τις ασυγκράτητες φλυαρίες και επαναλήψεις, με τη φρενίτιδα προβολής από τα τηλεοπτικά παράθυρα, κουράζουν το Λαό και τον παρασύρουν σε αποχαύνωση. Και οι ορολογικές καινοτομίες περί «κομματικών πατριωτισμών» αποσπούν τον κόσμο από το έναντι της δύστυχης πατρίδας χρέος, σε μια απογοητευτική ατμόσφαιρα εννοιολογικών συγχύσεων, ιδεολογικών νεφελωμάτων, θεσμικών δολιοφθορών και πολιτικού μηδισμού.
Αυτά είναι μερικά από τα ηχηρά στοιχεία διαπιστώσεων που διογκώνουν τη χιονοστιβάδα των κινδύνων κι επισπεύδουν το χρόνο κατολίσθησης που θα καλύψει αφανιστικά τη ζωή σ΄ αυτό το τραγικό σταυροδρόμι του κόσμου, όπου πολύπλευρες δολιοφθορές γκρεμίζουν τα οχυρά των ψυχικών αντιστάσεων. Στην περίπτωσή μας μπορεί να ισχύσει η διαπίστωση του David Ignatius στην «Washington Post» για τις ΗΠΑ: «Είμαστε μια χώρα που δεν επιλύει τα προβλήματά της, που δεν διαθέτει τη βούληση να σπάσει τα δεσμά τα οποία εδραιώνουν τα λάθη».
Λογομαχούμε από το ένα μέχρι το άλλο πρωΐ στην αντιμαχία της κομματικής κυριαρχίας, αλλά δεν προβληματιζόμαστε για την αντίσταση στην παρατεινόμενη κατοχή και τη συγκρότηση μετώπου απελευθερωτικής διεκδίκησης. Η υπογεννητικότητα μας συρρικνώνει πληθυσμιακά αλλά δεν μας απασχολεί η δημογραφική συμφορά. Νοιαζόμαστε για την αύξηση της κομματικής ψήφου αλλά δεν δίνουμε δεκάρα για την πληθυσμιακή διαφοροποίηση από τις εκατόν χιλιάδες ξένους και τις διακόσιες χιλιάδες εποίκων με την καλπάζουσα υπεργεννητικότητα. Βλέπουμε τους αλληλόκρουστους βράχους των Συμπληγάδων των ακραίων κομματισμών και δεν υπερφαλαγγίζουμε τις αρριβιστικές παγιδεύσεις της άκρατης δημαγωγίας. Αναγνωρίζουμε την παγίωση των συνεπειών από τη διασπορά της προσφυγιάς και τη διάσπαση της ομοιογένειας από την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν απαιτούμε την κοινωνική επανασύνδεση του κόσμου, την αποκατάσταση των κοινωνικών θεσμών και την αναστήλωση των αδελφικών δεσμών. Υπομένουμε την αθλιότητα των προσφυγικών συνοικισμών, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» και δεν αντιδρούμε με ρωμαλέες αντιστάσεις και απαιτήσεις.
Η πιο θετική πρόβλεψη είναι εκείνη που επισημαίνει την επερχόμενη εξαφάνισή μας από τη χιονοστοιβάδα των λαθών τα οποία δεν αντιμετωπίζει η αβουλία μας. Η αβουλία μας είναι το τεκμήριο της ανικανότητας μας ν΄ αποφύγουμε την αυτοαναίρεση. Με την αποδοχή της απάθειας, σαν τρόπου συμπεριφοράς, ταυτιζόμαστε με την άποψη του Παναγιώτη Κονδύλη που επισημαίνει ο Χρήστος Γιανναράς (Καθ. 10.6.2007) ότι: «Οι Έλληνες βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας»! Και όμως εμφωλεύουν στα πρωτοκύτταρά μας οι αρχέγονες δυνάμεις των αντιστάσεων που μας κράτησαν όρθιους στους παρατεταμένους κλύδωνες των αιώνων. Οι ηθικές υπαρξιακές αναγκαιότητες βοούν, σαν απάντηση στην εθνική και κοινωνική αγωνία.