Η εγκατάλειψη του νεογέννητου βρέφους στην είσοδο οικίας στο Παραλίμνι και η εξαφάνιση της μητέρασ, συγκλόνισε, όπως ήταν φυσικό, μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας της πατρίδας μας. Η άγνωστη προσέλκυσε τη λύπη αλλά προκάλεσε και βέλη κατακραυγής. Από το δράμα, όμως, προκύπτει και μια παρήγορη διαπίστωση που απαμβλύνει τους φόβους ότι η κοινωνία μας άγεται κατά κρημνών, και κατευνάζει την ταραχή της ψυχής που ωθεί σε απογοητευτικές προβλέψεις και σε δυσοίωνα φαινόμενα. Και τούτο, από το γεγονός ότι μετά την αποκάλυψη της εγκατάλειψης του νηπίου, πολλές οικογένειες διαδήλωσαν προθυμία ανάληψης της φροντίδας του παιδιού και υιοθεσίας του στην αγκαλιά της στοργής.
Βέβαια, η έκθεση του βρέφους δεν αποτελεί ηθικό έγκλημα πρωτάκουστο που μαρτυρεί θραύση θεσμών και επιτείνει την εντύπωση κατάπτωσης και κοινωνικής παρακμής. Η Γερμανία πάγωσε 23 φορές από τον Ιανουάριο, από τα ανατριχιαστικά αγγέλματα βρεφοκτονιών, από μητέρες Μήδειες και δημοτικά συμβούλια καθιερώνουν βρεφοδόχες σε νοσοκομεία για ν΄ αφήνονται εκεί τα νήπια αντί να δολοφονούνται. Στην Κύπρο, στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα επί αρχιεπισκιοπειών Κυρίλλων Β΄ και Γ΄, η εγκατάλειψη νηπίων ήταν μαστιγωτική πραγματικότητα και η συρροή των σκληρών παρορμήσεων συνέτεινε στην ίδρυση εκθετοτροφείου στον Άγιο Ιάκωβο, στα Ελευθέρια της Λευκωσίας, παράλληλα με τη βρεφοδόχη της Αρχιεπισκοπής, όπου οι μητέρες εναπόθεταν τ΄ ανεπιθύμητα παιδιά, ενώ δήμοι πόλεων και εκκλησίες λειτουργούσαν ορφανοτροφεία.
Σ΄ αυτό όμως το σημείο υπογραμμίζεται ότι κατά την εκπνοή του 19ου αιώνα, και ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1880, ο λιμός αποδεκάτιζε το Λαό και η φυματίωση βύθιζε κοινότητες στο πένθος. Παρατεταμένη ανομβρία ερήμωνε τη γη, τα δέντρα ξηραίνονταν, οι κήποι μετατρέπονταν σε χώματα χέρσα, η πείνα θέριζε, η επαιτεία επεκτεινόταν από την ανάγκη. Έχουμε υπόψη το έγγραφο του λοχαγού Άρθρουρ Γιανγκ για την Καρπασία, όπου ο κόσμος τρεφόταν «με κοχλιάρια και άγριον κολοκάσιον» και τα παιδιά απουσίαζαν από τα σχολεία γιατί ζητιάνευαν το ξεροκόμματο του ψωμιού!
Τότε, λοιπόν, η αθλιότητα της ζωής σφραγιζόταν με τις απεγνωσμένες κινήσεις, υπό την κάλυψη του σκότους, προς την βρεφοδόχη, το εκθετοτροφείο και τα ορφανοτροφεία των πόλεων. Ήταν καιροί ανέχειας, επιδημίας, ανυπέρβλητης δυστυχίας και κοινωνικής τραχύτητας που έπλητταν τον πολιτισμό και την ηθική του ανθρώπου.
Τώρα οι συνθήκες διαφοροποιούνται, τόσο στην ουσία τους όσο και στις κοινωνικές εκφάνσεις και στοιχειοθετούν επιχειρηματολογίες περί παρακμιακών ροπών και, κατά συνέπεια, πολιτειακών υποχρεώσεων επανεξέτασης της κοινωνικής πολιτικής. Και δική μας εισήγηση είναι η στρατολόγηση νέων επιστημόνων, με πραγματικές σπουδές και πανεπιστημιακά προσόντα, που θα επιληφθούν των πραγμάτων και των διαφαινομένων τάσεων, με αναζητήσεις και εφαρμογές λύσεων που απαιτούν οι ανάγκες και επιβάλλουν οι συγκυρίες. Γιατί θα ΄ταν θλιβερή η αναβίωση της περασμένης δυστυχίας, σε εποχή καταναλωτικού οργίου που κατατρύχει το Λαό και μετατρέπει τον κόσμο σε μάζα αλλοτριωμένης συνείδησης παρωχημένων εποχών, όταν η απόγνωση χαλκευόταν σε βέλος που τραυμάτιζε την ψυχή κι εξουδετέρωνε την ηθική αντίσταση.