Γιάννης Σπανός

Οι ισχυροί άνεμοι του απελευθερωτικού αγώνα δεν κόπασαν με την πολιτική απόφαση διακοπής της ιστορίας της ΕΟΚΑ. Οι επαναστατικές πνοές που ξεφυσούσαν από τα θυσιαστήρια των αγωνιστών, τα καταράχια του Μαχαιρά, τη σκυταλοδρομία του θανάτου στο Λιοπέτρι, τις Κρεμάλες των Κεντρικών Φυλακών, τα Κρατητήρια, τα πεδία των αιματηρών συγκρούσεων του κόσμου στις πόλεις και στα βουνά, τις παραλίες και τις πεδιάδες, εξακολουθούσαν να φυσούν και να επηρεάζουν τους πόθους και τα πάθη του επαναστατημένου κόσμου. Η Κύπρος αγόταν από τις επιθυμίες του πολιτικού ηγέτη της. Και η πολιτική ηγεσία επέλεξε να παραδώσει την ιστορία στην νεοπαγή πολιτική. Πολιτική που δεν είχε ακόμα επωασθεί, δεν έσπασε το ξόφλι της. Και παραδόθηκε στις νηπιώδεις συνθήκες της ανωριμότητας που αναπήδησε από τη βρεφική αλήθεια στη διάσταση του Γολιάθ. Έκτοτε δε, η αυταπάτη απετέλεσε την κινητήρια δύναμη στην ζωή και στην αδυναμία των φαντασιώσεων που έσυραν στα χρόνια των συμφορών. Στις ειλημμένες αποφάσεις του ενός που διέτασσε τις θελήσεις των πολλών. Όριζε ινστρούκτορες ελέγχου που «αξιολογούσαν» τις σκέψεις και βαθμολογούσαν τις ενέργειες όπως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το δε διατεταγμένο πολίτευμα όνομα μεν δημοκρατία ουσία δε ενός ανδρός αρχή.
Και ενώ το αίμα της επανάστασης έβραζε ακόμα, ο κόσμος βρέθηκε σ’ ένα απάτητο δάσος ιδεολογικών αμφισβητήσεων, πρωτοφανέρωτων παρανομικών δοξασιών, ατομικών διαταγμάτων αλλά και αναγκαστικών μορφών λαϊκής συμπεριφοράς που κατέλυαν την ιδέα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η γλώσσα που μαστίγωνε την ξένη τυραννία φημώθηκε, η διεκδίκηση νεκρώθηκε, η θέληση του ανθρώπου παρέλυσε και ο υπολογισμός κυριάρχησε. Ο Λαός που δεν φοβήθηκε τον ξένο βασανιστή τώρα λύγιζε στη σκέψη του «δικού του» τιμωρού. Κι οι πολίτες που δεν σώπαιναν μπροστά στον Εγγλέζο κυβερνήτη, τώρα έσκυβαν το κεφάλι στο βάρος της οικογενειακής ευθύνης και τη διαπίστωση των συνεπειών της κατάκρισης. Στον αγέρα δεν κυμάτιζαν πια σημαίες ελευθερίας. Υποστέλλονταν στην ατμόσφαιρα του φόβου για τα αποτελέσματα της δημόσιας διαφωνίας. Ο άνθρωπος τραβούσε στις κάλπες που δεν είχε συνηθίσει, με την υπόνοια ότι ψήφιζε «υπό το βλέμμα του Βούδδα» και με τον αντίλαλο των κτύπων των καλπών, στις απόκρημνες χαράδρες που ένστολοι αστυνομικοί τις πετούσαν για να τις γεμίσουν με «καλύτερα» ψηφοδέλτια.
Τώρα όμως, έξι δεκαετίες από όσα βίαζαν την ελεύθερη βούληση και διέσυραν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος της Δημοκρατίας, το εκλογικό σώμα μεταβαίνει στα εκλογικά κέντρα χωρίς φόβους. Αναπνέοντας ελεύθερα και παρακολουθώντας χωρίς δέος τα κηρύγματα των υποσχέσεων και τις κατακρίσεις των κακοποιών της δημόσιας ευθύνης. Ο κόσμος ακούει τα πάντα και όταν η πολιτική ανοχή επιτρέπει την ύβριν. Και ανέχεται ακόμα και την ασέβεια στους θεσμούς. Ο Λαός μπορεί αβιάστως να εκφραστεί, να αποφασίσει, να ψηφίσει. Και είναι βέβαιος για το απαραβίαστο δικαίωμά του να επιλέξει εκείνους που εμφανίζονται ως επίδοξοι αντιπρόσωποί του. Τώρα είναι η ώρα της αβίαστης έκφρασης και επιλογής της λαϊκής θέλησης. Ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει ό,τι του αρέσει χωρίς φόβο, συναισθανόμενος και την υποχρέωσή του έναντι του μέλλοντος των παιδιών του και την προσωπική του ευθύνη για όσα θα επακολουθήσουν. Και την απόλυτη αίσθηση της δύναμης της επιλογής για το αύριον της πατρίδας. Της πατρίδας που διήλθε δια πυρός και μαχαίρας, από την κόλαση του τουρκικού πολέμου. Της κατάκτησης και της αιματοχυσίας υπό την ανοχή της διεθνούς κοινής γνώμης. Τώρα ο άνθρωπος είναι ελεύθερος σε κράτος που απειλείται από τον εισβολέα και με την επίγνωση της ασέβειας των ισχυρών και της αδιαφορίας των ανίσχυρων στην αδικία και τον τρόμο. Ως εκ τούτου έχει την ευχέρεια να μετρήσει το μέγεθος της ατομικής ευθύνης έναντι της μεσαιωνικής απειλής και του εκβιασμού της οργιάζουσας βαρβαρότητας. Και εδώ γεννάται το ιερό δικαίωμα των αντιστάσεων. Ο πολίτης μπορεί να εκλέξει ελεύθερα όποιον επιθυμεί, όποιον κρίνει ότι είναι έντιμος και ικανός να υπηρετήσει ανιδιοτελώς την πατρίδα ενώ ο εχθρός απειλεί να εφαρμόσει τις παρανοϊκές επιδιώξεις του για επανεμφάνιση της αλήστου μνήμης τουρκοκρατίας των βιασμών του πολιτισμού και της σφαγής των υποδούλων λαών.
Ο σημερινός άνθρωπος μπορεί να σταθεί μπροστά στην κάλπη χωρίς φόβους. Οι ακοές του είναι ανοικτές στις φωνές που έρχονται από την τραγική Χερσόνησο των Αγίων και των Μαρτύρων. Την ηρωική Καρπασία. Να συγκλονιστεί από το άγος της μαρτυρικής Κερύνειας. Τους στεναγμούς της Αμμοχώστου, τα κλάματα της Μεσαορίας, τους θρήνους της Βόρειας Λευκωσίας, τους λυγμούς της Μόρφου. Η πατρίδα αναμένει σ’ αυτές τις εκλογές να νικήσουν οι φωνές της ανάγκης και του χρέους. Και ο εκλογέας να ψηφίσει ως Αμμοχωστιανός, Καρπασίτης, Κερυνειώτης, Μεσαρίτης, Λευκωσιάτης, Μορφίτης. Διεκδικώντας την απελευθέρωση της σκλάβας μας Πατρίδας. Την απαραβίαστη πορεία στα νεκροταφεία του χρόνιου πόνου, όσων πατέρων έφυγαν με την καρδιά σφιγμένη από την αδικία του κόσμου του ψεύτη που παραμένει ανάλγητος στα πάθη της τουρκοκρατίας και της απάθειας των συνενόχων της στο παρατεινόμενο ιστορικό έγκλημα. Στις επικείμενες εκλογές ο Πολίτης της Κύπρου οφείλει να δείξει ότι θέλει Λεφτεριά, Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη. Βέβαιος ότι οι φωνές του δικαίου θα δονήσουν τα στήθη όσων τηρούν ένοχες σιωπές στο δράμα ενός βασανισμένου Λαού. Βέβαιος ότι η νέα Βουλή πρέπει να είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει παντί σθένει τον διαδηλούμενο κίνδυνο επανάληψης των πληγών που έπληξαν την οικουμένη στα χρόνια του τουρκικού εφιάλτη και της ντροπής.